We zijn (nog steeds zonder wekker) vroeg wakker dus om 07.45 uur zijn we startklaar voor een van de langste ritten van de vakantie, we 'moeten' naar Custer, South-Dakota.
Tom komt ons gedag zeggen en we hebben het even over gisteren. Hij vertelt ons dat de 'wildlife score' van gisteren wel heel bijzonder is. Dat vinden we zelf eigenlijk ook en het is dan ook wel met een beetje pijn in ons hart dat we hier nu al weer weg gaan.
Eenmaal de Rockies uit verandert het landschap al snel. Van hooggebergte gaat het naar een glooiend graslandschap. Om half 10 rijden we heel even Wyoming binnen maar al snel zijn we in Nebraska. Niet heel interessant allemaal tot we rond 11.30 uur bij Scottsbluff NM zijn. Dit NM is een markante rots die door de pioniers als belangrijk herkenningspunt werd gezien op de route naar het Wilde Westen. We rijden een eind naar boven en lopen daar de Overlook Trail. Dat klinkt heel wat, maar stelt bijzonder weinig voor, maar het uitzicht is wel heel mooi en ook vandaag hebben we een kraakheldere lucht en we kunnen ver kijken. Na een half uurtje hebben we het wel gezien en rijden we door.
Hee.... zegt Jurgen. De auto doet raar! Sh****t. Hij houdt in, dat lijkt op veilige modus. De sleutel uit het contact halen helpt niet maar er brandt ook geen lampje op het dashboard. Er zit dus niets anders op dan te bellen met Alamo.
De mevrouw die we spreken begrijpt niet helemaal wat er aan de hand is, en we komen er eigenlijk niet goed achter. Er zijn een paar oplossingen: ze kan een auto sturen om ons te komen slepen maar dit zit 'niet in ons pakket'. Op dat moment letten we niet voldoende op en we denken dat ze gelijk heeft en zien dus het slepen niet als oplossing.
Andere optie: zelf de auto omruilen. Dat kan in Rapid City waar we min of meer naar onderweg zijn, of in Denver. Beide is 170 mijl en da's niet echt leuk in veilige modus. Nou, ze heeft nog een optie: de auto ruilen in Cheyenne. Dat is dan wel de verkeerde kant op maar zo'n 70 mijl van waar we nu zijn. Ze belt nog even met de verhuurder al daar om te zeggen dat we eraan komen en na 40 minuten (!) hangen we dan toch eindelijk op. Gelukkig bleek het een gratis nummer te zijn, pfoe!
Iets na 15.00 bereiken we verhuurder National in Cheyenne. Maar tot onze schrik is de balie leeg! En nu? Eerst bellen met Ryan van National want die wist dat we eraan zouden komen. Maar vandaag gaat er niets meer gebeuren want het is na 3 uur. Morgen zijn we de eerste.
Not amused natuurlijk bellen we weer met Alamo. De jongen die ik spreek vindt het allemaal heel erg vervelend, maar hij kan er weinig aan doen. Ook nu 3 opties: overnachten in Cheyenne want morgen zijn we de eerste, wachten tot Alamo vanuit Denver een auto komt brengen of zelf de auto om gaan ruilen in Denver. Want dat is nu wel behoorlijk dichterbij dan Rapid City. Optie 2 lijkt ons, gezien het feit dat ik laat merken dat we not amused zijn niet echt een optie; het is allicht sneller als we zelf dan maar terugrijden. En hier overnachten heeft geen zin want dan kunnen we Custer wel overslaan.
Dan rijden we dus zelf maar naar Denver en zien we wel hoe ver we vanavond nog komen. Wederom laat Alamo weten dat we eraan komen, dus op naar Denver... Het is 17.30 uur als we daar eindelijk aankomen. Ik doe echt m'n best om niet al te boos te zijn (Jurgen is heel verstandig al weggelopen 😆) maar het was blijkbaar echt onze eigen schuld en we krijgen geen upgrade of zelfs maar een excuus over de gang van zaken. De vrij onbeschofte manager zegt letterlijk: Ten eerste hadden we kunnen weten dat de auto kapot zou gaan want Hey, it's a Hyundai (!) en we hadden ook best even kunnen checken of dat kantoor in Cheyenne na 15.00 uur nog wel open was.
Ehmmm.... meen je dit nu serieus? 😳
Gelukkig wordt er op dat moment een splinternieuwe Rav4 voorgereden dus daar gooien we in een recordtijd alle spullen in. De auto is echt nieuw, van eind mei, heeft een panoramadak, ook een achteruitrijcamera en.... (tromgeroffel)... een thermometer! En die zegt dat het 104F is. Niet gek dat het zweet op m'n rug staat. Dat komt dus niet alleen door zoveel onredelijkheid.
Snel de Tom instellen en op naar Custer. ETA 23.30 uur... Oef!
Maar we gaan het toch proberen, want we willen graag naar de Black Hills.
Dus we eten onderweg bij de Mac, stoppen alleen om te wisselen en ik bel voor de zekerheid even het hotel om te vragen tot hoe laat we in kunnen checken. Dat kan tot 02.30 uur, maar dan hopen we er toch wel te zijn! Het wordt snel donker en we zien heel geregeld herten klaar staan in de berm om over te steken. Of nou ja, we zien hun ogen. Gelukkig blijven ze allemaal staan, al gaat het 2 keer maar net goed. Wij raken alleen een konijn. Ook jammer, maar geen schade.
Om 23.40 uur zijn we dan EINDELIJK in het hotel. We krijgen een zeer ruime kamer en we moeten echt nog even bijkomen van de rit, want hier is in het donker rijden ook ècht in het donker rijden. Geen lantaarnpalen, geen reflectoren. Erg vermoeiend. Dat merkte je ook aan de paar auto's die we tegenkwamen want iedereen reed in een soort treintje en dat hebben wij zelf ook een heel stuk gedaan.
We kijken nog wat TV en rond 01.00 uur liggen we dan toch in bed.
Pfoe zeg, wat een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten